„Ostatni żywy świadek. Prawdziwa historia znanego seryjnego mordercy w historii Teda Bundy'ego" oraz "Ted Bundy. Rozmowy z mordercą" Stephen G. Michaud i Hugh Aynesworth

Ted Bundy to pierwszy amerykański seryjny morderca - celebryta i jedna z najbardziej przerażających zagadek w dziejach kryminalistyki.

Był przystojnym, elokwentnym studentem prawa o chłopięcym uroku. Miał szanse na błyskotliwą karierę polityczną. Był jednak też drapieżnikiem i zboczeńcem, który mordował i okaleczył przynajmniej trzydzieści młodych kobiet. Wiele z nich było studentkami, lecz dwie miały zaledwie dwanaście lat.

Był sadystycznym mordercą.

Był mistrzem manipulacji.

Osoby, które interesują się tematyką zbrodni oraz wszystkim, co jest powiązane ze zbrodniami zapewne kojarzy nazwisko Bundy. Któż by nie kojarzył najsłynniejszego seryjnego mordercy? Jak to jest być seryjnym mordercą? Czy to uwarunkowanie genetyczne, nabyte czy zależne od okazji?

Obie książki ukazują jak istota ludzka może manipulować, być osobą infantylną, a jednakże być uznawaną za szarmancką, obytą w towarzystwie oraz inteligentną osobą.

Czytając obie książki wchodzimy w świat Teda "króliczka", który miał swoje własne podejście do świata i do ludzi. Nigdy nie był towarzyski, bardziej się izolował od rówieśników.
Klasycznie biorąc był impulsywny, skłonny do przemocy, niezdolny do odczuwania winy i wyrzutów sumienia. Dużo osób mówiło, że jest geniuszem, ale wcale tak nie było. Jego IQ 124 udowodniło, że w college'u był bardzo dobrym studentem, ale na studiach prawniczych już tak dobrze mu nie poszło. Uważano, że jego niedojrzałość emocjonalna i siła kompartmentalizacji* pozwoliła pogodzić myśl o dokonanych morderstwach z wypieraniem się ich. Mordował zwykle przy użyciu tępego narzędzia, czasami przez uduszenie. Kilka ciał kobiet zostało zdekapitowanych(oddzielenie głowy od reszty ciała). Wykorzystywał także seksualnie swoje ofiary, przed morderstwem oraz po dokonaniu, dopuszczając się nekrofilii.

Z wyglądu zewnętrznego był przystojnym mężczyzną. Kobiety momentalnie same "ciągły" do Teda. Kto by tego nie chciał? Tedowi bardzo imponowało to, że kobiety postrzegały go jako atrakcyjnego mężczyznę. Udało mu się stworzyć "normalny" związek partnerski z Carole Ann Boone, która właśnie nazywała go "króliczkiem".

Poniżej przedstawiam tabelę z zidentyfikowanymi i znalezionymi ofiarami Teda. Szacuje się o wiele więcej ofiar, które mogły zginąć z rąk Króliczka.

L.p.	Nazwisko	Wiek	Miejsce morderstwa	Stan	Data morderstwa	Data odnalezienia zwłok
1.	Lynda Ann Healy	21	Seattle	Waszyngton	1 lutego 1974	3 marca 1975
2.	Donna Manson	19	Olympia	Waszyngton	12 marca 1974	Nie odnaleziono
3.	Susan Rancourt	18	Ellensburg	Waszyngton	17 kwietnia 1974	3 marca 1975
4.	Roberta Parks	22	Corvallis	Oregon	6 maja 1974	3 marca 1975
5.	Brenda Ball	22	Burien	Waszyngton	1 czerwca 1974	1 marca 1975
6.	Georgeann Hawkins	18	Seattle	Waszyngton	11 czerwca 1974	Nie odnaleziono
7.	Janice Ann Ott	23	Issaquah	Waszyngton	14 lipca 1974	6 września 1974
8.	Denise Naslund	19	Issaquah	Waszyngton	14 lipca 1974	6 września 1974
9.	Nancy Wilcox	16	Holladay	Utah	2 października 1974	Nie odnaleziono
10.	Melissa Smith	17	Midvale	Utah	18 października 1974	27 października 1974
11.	Laura Aime	17	Lehi	Utah	30 października 1974	31 października 1974
12.	Debra Kent	17	Bountiful	Utah	8 listopada 1974	Nie odnaleziono
13.	Caryn Campbell	23	Snowmass	Kolorado	12 stycznia 1975	15 lutego 1975
14.	Julie Cunningham	26	Vail	Kolorado	15 marca 1975	Nie odnaleziono
15.	Denise Oliverson	25	Grand Junction	Kolorado	6 kwietnia 1975	Nie odnaleziono
16.	Lynette Culver	13	Pocatello	Idaho	6 maja 1975	Nie odnaleziono
17.	Susan Curtis	15	Provo	Utah	28 czerwca 1975	Nie odnaleziono
18.	Margaret Bowman	21	Tallahassee	Floryda	15 stycznia 1978	15 stycznia 1978
19.	Lisa Levy	20	Tallahassee	Floryda	15 stycznia 1978	15 stycznia 1978
20.	Kimberly Leach	12	Lake City	Floryda	9 lutego 1978	7 kwietnia 1978

Czytanie obu książek nie było łatwe. Czytanie o tym, jak policja w tamtym okresie była bezradna. Czytając o tym, jak ofiarny nieświadome zagrożenia same wchodziły do garbusa napastnika. Jaka wtedy była mentalność ludzi? Jaka wtedy była procedura łapania przestępców?

Dochodzę do wniosku, że gdyby stany, w których Tedy siał zamieszanie i mordował, były bardziej ze sobą zgrane (rozumiejąc przez to wymianę informacji) mogliby oni szybciej go złapać. Tedowi udało się dwa razu uciec i przez dłuższy czas przebywać na wolności, jednakże później i tak zostaje złapany i postawiony przed Sąd.

Ted zostaje skazany za zabójstwo Kim Leach, a jego wyrokiem było stracenie na krześle elektrycznym. 

Książka "Ted Bundy. Rozmowy z mordercą" są przepisanymi rozmowami Stephena i Hugha z Tedem. Czytając widzimy dokładnie jaki był tok myślenia, tok wypowiadania się, manipulacji słuchaczami. Jego "przyznawanie się" nie jest jego przyznawaniem się. Ted opowiada o osobie jako w trzeciej osobie. Składa hipotetyczne założenia jaki mógłby być oprawca. Co go mogło kierować. Jak sam może się przyczynić do schwytania zbrodniarza.

To nie są książki dla osoby, która by chciała spędzić z nimi jeden wieczór. Z nimi trzeba na spokojnie. Czytać w ulubionym miejscu, z kieliszkiem wina. Tak, tak to jest to. Dokładnie przeanalizować to, co zostało zapisane na kartkach spowiedzi Króliczka. 

Pozwoliło mi to samej spojrzeć inaczej na osoby, które są wokół mnie. Czy sama jest w stanie zgadnąć kto może patrząc prosto mi w oczy kłamać?

"Ludzie myślą, że przestępcy to garbate, zezowate potwory, prześlizgujące się gdzieś w mroku i pozostawiające za sobą śluzowate ślady. A jednak są oni istotami ludzkimi".


Dokładnie dwa miesiące po czterdziestych drugich urodzinach Teda zostaje wykonany wyrok - stracenie na krześle elektrycznym 24 stycznia 1989.

*Kompartmentalizacja to zaburzenie osobowości polegające na rozdzieleniu części jaźni, które zachowują się, jakby posiadały odrębne i różne systemy wartości.